Een nieuwe reis naar Amerika

Vandaag hebben we de knoop doorgehakt en tickets geboekt. Ook in 2020 gaan wij op vakantie naar Amerika!

Onze avonturen kun je volgen op: https://stravertjesgowest2020.blogspot.com/?m=1

Home sweet home

De laatste reisblog heeft wegens omstandigheden lang op zich laten wachten, daarover later meer. Maar eerst de terugreis:

De vlucht van Orlando naar Zürich vertrok netjes op tijd. De verwachte vliegtijd was nu een stuk korter dan op de heenreis, namelijk 8 uur 30 minuten.

Caro is sinds vrijdagochtend enorm verkouden en voelt zich niet happy. Werd ook al snel misselijk en moest overgeven. Gelukkig is ze daarna snel in slaap gevallen.

Slapen wilde mij niet echt lukken. Een stuk voor ons zat een Engels gezin met 3 kinderen waaronder een jongetje van anderhalf of 2 jaar wat zeker de helft van de vlucht heeft gekrijsd. En dan bedoel ik niet een beetje huilen maar gewoon keihard krijsen. Ik kreeg gewoon pijn in mijn buik van het gekrijs en had lichtelijke moordneigingen. Pfff, hadden ze niet gewoon lekker naar Mallorca kunnen gaan ofzo!

Uiteindelijk heb ik nog wel wat geslapen maar het zal niet heel veel geweest zijn.

In Zürich hadden we een overstaptijd van anderhalf uur, dat was prima te doen. Geen gehaast ofzo. We zijn langzaam richting de gate gelopen en hebben daar zelfs nog even zitten wachten voordat het boarden begon.

De vlucht vertrok mooi op tijd en een kwartier voor de geplande 14.10 uur stonden we weer op Schiphol.

Al onze koffers verschenen een half uur later gelukkig op de band, toch fijn om ze allemaal weer te zien, in tegenstelling tot vorig jaar! Snel naar P6, koffers in de auto en op naar huis (weer even wennen aan het schakelen en de lage instap)!

Rond 16.00 uur waren we thuis. Gelijk koffers leeggemaakt en de eerste was aangezet. Avondeten deden we bij mijn ouders, dat hield ons gelukkig nog een tijdje wakker. Maar rond half 9 stortten  Maurice en ik helemaal in. Dus gauw naar huis. Daar nog wat opgeruimd en om 22.00 uur naar bed.

Maurice is er 's nachts van 1 tot 3 uur nog uit geweest omdat hij niet kon slapen. Kon hij mooi onze 2 katten binnenlaten.

Zondag was een opruimdagje en maandag ging Maurice weer aan het werk en begon Olaf aan het timmerdorp.

Kat Dribbel was zondag op maandagnacht ziek geweest, overgeven en diarree. Maar 's morgens leek er niets met hem aan de hand dus Maurice heeft hem naar buiten gelaten. Maandagavond kwam hij niet terug, dinsdagavond ook niet! Hij is nog nooit 2 nachten weggebleven dus we maakten ons zorgen. Wellicht is hij geschrokken van het timmerdorp. Dit is namelijk op het weiland bij ons achter, een weiland waar hij normaal altijd rond loopt te stappen.

Woensdagochtend heb ik hem als vermist opgegeven bij Amivedi en ik heb een oproepje op Facebook gezet. Verder heb ik posters opgehangen bij het timmerdorp en op de camping bij ons achter (De Wilgenplas). En ik heb natuurlijk de hele dag lopen zoeken.

's Avonds tegen half 10 zijn Maurice en ik, gewapend met zaklampen, op zoek gegaan op de camping. Op weg terug naar huis hoorden we opeens een zacht gemiauw, iedere keer wanneer we zijn naam riepen. Dat is hem!! Het heeft nog even geduurd voordat hij uit de struiken naar ons toe kwam maar uiteindelijk kon ik hem oppakken en hebben we hem gauw naar huis gebracht!

Helaas wilde hij niet eten, gaf hij over en was hij graatmager. Donderdag en vrijdag met hem naar dierenarts geweest, daar heeft hij 2x een spuit gekregen met een middel tegen de misselijkheid en speciaal voer meegekregen. Uiteindelijk ging hij steeds meer eten en nu gaat het weer goed met hem.

Olaf heeft ondertussen een superleuk timmerdorp gehad, hij had een leuk groepje met 2 overbuurjongens en 2 meisjes (zusjes) die hij voor het timmerdorp niet kende. Donderdag was het schilderdag en donderdagavond de feestelijke afsluiting waarbij alle hutjes beoordeeld werden door een jury. Het thema dit jaar was 'een magisch  timmerdorp' en ze hadden een Harry Potter-hut gemaakt. Het was echt een mooie hut geworden, één van de meisjes had een mooie uil geschilderd!
De jury vond de hut ook mooi en ze hebben daarom ook een prijs gewonnen!

Zaterdag hebben Maurice en ik de zomervakantie afgesloten met een stel vrienden bij Festival Strand, dat was een érg gezellige dag!

En inmiddels is het gewone leven weer begonnen. Olaf is gisteren gestart in groep 7, Caro begint vandaag, alweer in 2VWO.

Iedereen weer bedankt voor het meelezen! Ik vond het leuk om 's morgens bij het wakker worden de reacties op het blog van de dag ervoor te lezen. En wie weet tot volgend jaar, we zijn in ieder geval al aan het nadenken over de volgende reis!

Op weg naar het vliegveld

Onze vlucht staat pas voor 19.55 uur vanavond gepland, we hebben dus nog wat tijd te doden in Florida.

Gisterenavond hadden we het grootste deel al ingepakt. Vanochtend nog de laatste spullen in de koffers gedaan, al het afval weggegooid en de was nog even opgevouwen (handdoeken). En de schildpadden nog even gevoerd.

Om 10.00 uur stond Ingo van property management voor de deur voor de laatste check. Hij vond dat we het netjes achter hadden gelaten en zei dat we weinig stroom hadden gebruikt. Ik heb hem de sleutelhanger met Delfsblauwe klompjes gegeven, hij vond het erg leuk om te krijgen.

Hij gaf ons het advies om via de US-17 naar Orlando te rijden ipv de I-75. Volgens hem is er dan veel meer te zien en duurt het ongeveer even lang.

Ingo ging weg, wij hebben alles in de auto gezet en nog een laatste ronde door het huis gemaakt. Wat een heerlijk huis was dit, echt een aanrader!

Nadat we de auto weer wat te drinken hebben gegeven ($ 2,28 voor een gallon) zijn we naar Punta Gorda gereden.

Ik had op Facebook gezien dat een Nederlands stel daar een zaak was begonnen waar ze zelfgemaakt ijs, gebak, maar ook patatje oorlog en zelfgemaakte bitterballen verkopen. De winkel heet 'Zoet'. Het leek ons wel leuk om daar een kijkje te nemen.

Op de weg er naartoe reed er voor ons een zwarte Chevrolet Suburban met Texas nummerplaat. Ik had deze auto al eerder gezien deze week, bij The Bubble Room en bij Bowman's Beach op Sanibel. Dat zei ik dus en Maurice ging er meteen een spannend verhaal bij maken, dat we gevolgd werden door de FBI. Hij ging proberen ze af te schudden, we hebben er zo'n lol om gehad!

Bij het binnenlopen van Zoet hoorden ze aan Olaf dat we Nederlands waren en we werden meteen in het Nederlands aangesproken. Ze gaf aan het leuk te vinden dat we ze gevonden hadden.

Maurice en Olaf hadden énorm zin in een patat pinda. Zij zijn allebei verslaafd aan pindasaus en hadden al bijna afkickverschijnselen na 2 weken zonder! Dus we hebben geluncht met een patat pinda en zelfgemaakte bitterballen.

Na deze smakelijke onderbreking vervolgden we onze weg weer via de US-17. We kwamen door kleine dorpjes en langs héél veel sinaasappelbomen.

In de buurt van Orlando besloten we een Panera Bread op te zoeken. In de Here we Go-app de dichtstbijzijnde gezocht. Deze zat in Winter Haven. Echter, op het opgegeven adres zat een woonwijkje!

Dus op naar het volgende adres, in Lakeland. Hier vonden we de Panera Bread gelukkig wel en heb ik voor de laatste keer deze vakantie kunnen genieten van een uiensoepje.

Na deze onderbreking zijn we weer op zoek gegaan naar de US-17. We werden door woonwijken van Lakeland geleid. Wat een schitterende huizen hebben we daar gezien! Het was lastig om vanuit een rijdende auto foto's te maken van al deze paleisjes, maar ik heb er toch eentje kunnen maken:

Het laatste stukje naar het vliegveld zijn we de tolweg weer opgegaan. Bij het vliegveld de borden volgen naar 'Rental Car Return' en vervolgens naar National. We konden de auto parkeren, spullen uitladen, iemand checkte de meterstand en we konden gaan.

Op weg naar de terminal het kaartje van Visitor Toll Pass in een soort brievenbus gedaan, wij vonden de Visitor Toll Pass erg handig, ik hoop dat de proef omgezet wordt naar iets permanents.

Kofferafgifte ging erg snel en ook security viel mee qua wachttijd. Wel moesten de schoenen hier uit, wat heb ik daar toch een hekel aan! De lucht die er hangt van al die zweetvoeten!

En nu zitten we te wachten op het vliegveld. Tot nu toe staat er dat de vlucht op tijd vertrekt.

Caro en ik gaan nu even een rondje lopen op het vliegveld. De rest van onze reis volgt in het volgende blog.

De laatste volledige dag

Vandaag is het onze laatste volledige dag in Florida. Die begonnen we weer relaxt bij het zwembad.

Lekker spelletjes gedaan met Olaf, en later ook Caro, in het zwembad. Olaf heeft allemaal duikpijlen en kleine poppetjes (smurfen en Toy Story) bij zich. Deze gooiden we in het zwembad en dan mocht je ze alleen met je voeten oppakken. Wie de meeste kon pakken had gewonnen. Leuk tijdverdrijf én goede gymnastiek voor je voeten!

Dit hebben we tot een uur of 1 volgehouden. Daarna zijn we gaan douchen en omkleden. Op de vraag waar we de laatste avond wilden eten zei iedereen "The Cheesecake Factory". De dichtstbijzijnde zit in Naples, dat is een klein uurtje rijden.

En als we dan toch die kant uitgaan, dan willen we graag ook nog eens bij de pier kijken. Vandaar dat we niet al te laat weg wilden gaan.

Via de US-41 reden we zuidwaarts. Eerste stop was bij Michaels, een héle grote hobbywinkel. Ik wilde graag kijken voor taartspullen. Helaas vond ik het tegenvallen, en niet superveel spullen en duur. Niets gekocht dus. Ook geen Halloween spullen gekocht. Was ook best prijzig en ik heb geen idee hoe het mee naar huis te krijgen! Ik had graag kussenhoezen gekocht maar die hadden ze niet, alleen complete kussens.

Vervolgens doorgereden naar de Starbucks. Ik bedacht me namelijk dat ik deze vakantie nog geen Frappuccino op heb! 3 Frappuccino's gehaald, Olaf een vanilla bean, Maurice een vanilla bean met koffie en ik een caramel Frappuccino. Deze in de auto opgedronken, ik heb echt zitten genieten!

Hoe dichter we bij Naples kwamen, hoe donkerder de lucht werd. Hmmm, gaat de pier wel lukken? Om nu in een mega onweersbui op de pier te staan leek ons niet zo fijn!

Eenmaal aangekomen bij Naples barstte de bui los. Wel zagen we dat het verderop alweer lichter werd, dus we besloten het er maar op te wagen.

Bij het strand aangekomen was het zo goed als droog. De auto geparkeerd en betaald voor een uur en naar de pier gelopen. We zagen op zee een flinke bui hangen en ik zag in de verte een bliksemflits. Op hetzelfde moment ging er een alarm af. We schrokken ons dood en stopten meteen onze vingers in onze oren want het geluid was zoooo enorm hard!! We stonden er namelijk naast. Dit alarm betekent dat er onweer in de buurt is en dat men het water uit moet komen. Na een eeuwigheid (nou ja, voor ons gevoel dan, in werkelijkheid duurde het maar 15 seconden) stopte het alarm. Lichtelijk van slag liepen we de pier op.

Meteen zagen we 2 vinnen uit het water omhoog komen. Heel dicht bij de kust zwommen 2 dolfijnen. Wat een gaaf gezicht! De dolfijnen (moeder en kind vertelde één van de vissers ons later) bleven rondjes zwemmen rondom de pier.

Na een paar minuten begon het weer te regenen. We zijn aan het einde van de pier onder een afdak gaan staan en hebben zo een tijd staan kijken naar de dolfijnen, pelikanen en de vissers. Voor we het doorhadden was het uur al bijna voorbij en moesten we tóch de regen in om naar de auto te gaan. Gelukkig was het bijna droog.

Het was kwart over 5, nog te vroeg om te eten. Maar The Cheesecake Factory zit bij een Mall, Coastland Center, dus daar zijn we eerst naar binnen gegaan. Terwijl we in het winkelcentrum liepen viel opeens mijn tasje op de grond, het stiksel was losgeraakt en daardoor was de schouderband los. Shit, niet handig morgen met de terugreis. Eerst bij een schoenwinkel gevraagd of ze een plek wisten waar het tasje gemaakt kon worden, maar de verkoper had geen idee.

Dan maar een nieuwe tas kopen. We waren vlakbij de Macy's dus daar te tassenafdeling opgezocht. Natuurlijk zag ik daar alleen maar hele dure merken, zoals Michael Cors en Coach. 350 dollar voor een nieuwe handtas vond ik toch wel iéts te duur. De verkoopster wees mij op het uitverkooprek. Daar lagen allerlei soorten tassen, sommige met wel 80% korting!
Uiteindelijk heb ik voor 35 dollar deze tas gekocht:

Inmiddels hadden we allemaal best honger gekregen dus op naar The Cheesecake Factory. We konden met 5 minuten al aan tafel. Het eten was weer héérlijk, dit blijft echt één van onze favorieten! Ik had Chicken Riesling en Maurice had pasta Campagna. Dit keer géén cheesecake toe genomen, ook niet mee naar huis. 1300 calorieën per taartpunt, dat moet je niet te vaak doen.

Tijdens het eten kreeg ik, en vele mensen met mij in het restaurant, een Amber Alert binnen op de telefoon (je hoort dan overal die doordringende alarmtoon, zoals bij NL Alert, gaan). Er was een 10-jarig jongetje vermist, laatst gezien in een grijze auto met een onbekende man. Getver, naar bericht. Olaf is ook 10, ik moet er echt niet aan denken dat dat ons overkomt! Bij thuiskomst meteen even gegoogled, het jongetje is gelukkig weer gevonden, blij om te lezen!

Bij het verlaten van het restaurant zagen we dat het weer opgeklaard was. We besloten terug te gaan naar de pier om de zonsondergang te gaan bekijken. We waren echter niet de enigen met dit idee! We moesten dus even zoeken naar een parkeerplek, maar we hadden redelijk snel een plek gevonden.
En toen het strand op, we waren precies op tijd. Er zat laag aan de horizon een grote wolk die de sunset iets verpestte, maar uiteindelijk vonden wij het schitterend!

Gauw de auto weer in en op naar de Walmart voor de laatste boodschappen om mee naar Nederland te nemen (ranchdressing, m&m's, koekjes, snoep en nog wat andere dingen die opééns in de kar lagen.

En toen gauw naar huis. Inchecken voor de vlucht van morgen en koffers inpakken. Het grootste gedeelte is inmiddels ingepakt. Nog even het blog afmaken en dan zo naar bed, de laatste nacht in Florida, snik!