Een lange reisdag

De wekker ging vroeg vanmorgen, al om 3.00 uur. Tijd om op vakantie te gaan! Maurice en ik stonden meteen op, snel aankleden, laatste spullen in de koffer en dan de kinderen wakker maken. Olaf was nog in diepe rust en moest ik flink door elkaar schudden om wakker te worden. Caro daarentegen was al wakker en stond al helemaal te stuiteren. Zou fijn zijn als ze op schooldagen ook zo haar bed uit kwam hahaha!

Om half 4 reden we weg. Het was erg rustig op de weg en een half uur later stonden we al op Schiphol. De auto geparkeerd op P6 valet (voor degenen die maandag Max vakantieman hebben gekeken: deze is wél veilig), vanaf daar loop je zo Schiphol in. Het was druk in de vertrekhal maar wij moesten doorlopen naar balie 1a in een apart gedeelte van Schiphol. Hier was het nog erg rustig, we stonden vooraan bij de bagage afgifte en ook bij security waren we meteen aan de beurt.

En zo hadden we om kwart voor 5 alle formaliteiten al achter de rug. Op naar de koffie! Bij de Starbucks aangekomen stond er een gigantische rij. Ok, dus géén Starbucks-koffie! Na even wat rondkijken in de winkeltjes zijn we richting gate B23 gelopen. Op weg naar de gate een kopje (niet zo lekkere) koffie gehaald en toen wachten tot half 7 bij de gate. Achter ons zat een gezin met een kindje van een jaar oud. Wat een volume produceerde dat kind, mijn trommelvliezen deden er zeer van! Als ze maar niet vlakbij ons zitten in het vliegtuig!

Om 6.35 uur begon het boarden. Wij hadden niet zo veel haast om in de rij te gaan staan, we zitten op rij 7 dus lekker voorin. Netjes op tijd zijn we vertrokken van een regenachtig Schiphol en een uurtje later stonden we aan de grond in Zürich waar het zonnetje lekker schijnt (maar daar merk je binnen natuurlijk niets van!).

En daar begon het lange wachten. We hadden namelijk een tussenstop van 6 uur! We hebben eerst een rondje over het vliegveld gemaakt, wat rondgekeken in de winkeltjes en toen de Starbucks opgezocht (ons rotgeschrokken van de prijzen, een kleine café latte voor bijna 7 euro. Maar hé, we zijn op vakantie!).

We hebben ons  bezig gehouden met lezen, spelletjes op de IPad, wéér  winkeltjes kijken en we hebben wat gegeten bij de Burger King (duur!) om alvast in de Amerika stemming te komen.

Uiteindelijk verscheen de gate waar onze vlucht zou vertrekken, D57. Daar aangekomen zagen we dat er geen slurf was. Olaf helemaal blij, hij wilde zo graag eens met een bus naar het vliegtuig gebracht worden en dan met een trap het vliegtuig in. 

Het boarden begon netjes op tijd. Bij het naar buiten gaan merkten we dat het erg warm was in Zwitserland, konden we alvast een beetje wennen.

We zaten op rij 10, 4 stoelen in het midden. We zaten Economy Max, fijn, we hadden nu extra beenruimte, best lekker op zo'n lange vlucht!

20 minuten te laat gingen we de lucht in.

We waren nog niet eens opgestegen en Olaf sliep al! De rest begon met een film kijken (Maurice 'Alita', Caro 'the Avengers: Endgame' en ik 'the Clovehitch killer'). Al snel werd het eten geserveerd ("chicken or pasta") en daarna heb ik even wat proberen te slapen.

Wat duurde de vlucht lang! Er leek geen eind aan te komen. Het gezin met de 3 zéér luidruchtige kinderen voor/naast ons kan daar mede oorzaak van mijn geweest. Het soort kinderen die denken dat de stoel een springkussen is en de rugleuning een wip. En de ouders zeggen er niets van! Pfff, ik had ze graag geadviseerd de volgende keer gewoon lekker met de auto op vakantie te gaan maar ik heb me ingehouden.

En het feit dat Caro 5x moest overgeven in het vliegtuig maakte het ook een lange vlucht! Hebben we voorzorgsmaatregelen genomen voor Olaf en hem pillen tegen reisziekte in laten nemen, neemt Caro zijn rol gewoon over! Waarschijnlijk een combinatie van te weinig eten en slaapgebrek.

3 kwartier later dan de planning (We moesten een extra rondje maken vanwege een onweersbui boven het vliegveld) landen we dan eindelijk op Orlando airport. De rij bij immigrations was natuurlijk weer gruwelijk lang. Na 6 lange zigzagrijen waren we eindelijk aan de beurt. Voordeel van het lange wachten was dat de koffers al rondjes aan het draaien waren op de bagageband.

Snel naar de parkeergarage, naar de Executive aisle van National waar we zelf een auto uit konden kiezen. Het is een Jeep Grand Cherokee geworden, wat een bak!

Daarna snel terug naar de terminal, op zoek naar de kiosk van Visitor Toll Pass. Omdat verhuurbedrijven soms een belachelijke fee rekenen voor het gebruik van tolwegen heeft de staat Florida de Visitor Toll Pass bedacht. Dit is een kaart met streepjescode die je aan je achteruitkijkspiegel hangt. Je betaald nu alleen de tolbedragen, géén extra toeslagen. We hebben al getest of het werkt en hij doet het!

En toen eindelijk op weg naar ons huis, ruim een half uur rijden. Snel nog even gestopt bij de Publix voor water, drinken en ontbijtspullen en toen gauw naar ons onderkomen voor de komende week. 

Kinderen gingen gelijk naar bed, die waren gesloopt! En om eerlijk te zijn ik ook, we zijn 25 uur op pad geweest! Dus ook ik ga nu lekker mijn bed in. Foto's voeg ik later wel toe!